Indiana Khots : Our Treasure Hunt

This is story of a time when I was in 2nd or 3rd standard. I and my cousin brother Sushant of same age, have done all the schooling together. We would always be in same class, same bench, with consequent roll numbers. We were famous as 'The Khot Brothers' (खोत बंधू). With the regular and extracurricular school activities, we have done all kinds of strange and crazy things like this one together since our childhood, that was our one claim to fame. :)

We came to this school (Montesory Balak Mandir) since 1st std, and by now we were well settled in school, formed a nice group of friends. In the recess, after finishing our meals asap, we would have a lot of leisure time. We used to pass the time with langdi, small versions of cricket, or just chit chats. One thing a common about this age is, anyone can fool you with any king of weird story/theory and you would believe him. And all such stories and stuff is eagerly shared with friends, whenever one gets a chance. This is the basic version of a gossip program in human nature.

You can never predict, what kind of things these children believe very seriously. I remember my friend Sumit was so convinced that Chacha Nehru, and Pandit Jawaharlal Nehru are two different persons. I was scared of Indira Gandhi’s dabgerous picture, untill i came to know she is Chacha Nehru’s daughter. I thought Netaji Subhashchandra is a kind of prince or king, after seeing his picture in which he is riding a horse.

At that point of time, I had read many stories like Alibaba and 40 thieves, etc. centered around the idea of a hidden treasure. I knew that treasure means lot of money, gold, jewels, and diamonds. I don’t know where this idea came from into Amit’s mind, who was my classmate. He confided us that, there is a treasure hidden underground, and it’s one end surfaces beyond the Saraswati Colony Gate outside our school. This was just like what I had read about treasure, it’s hidden, and to locate the exact location, they use some markings.

We trusted him, and went to the place where he told. A golden coloured closed pipe was really there. The fact was confirmed. Now the point was, how to get the treasure. There were two more schools in vicinity, the road was most of the times crowded. Hence we decided, to attempt to get the treasure, after the recess time, when all the students get inside their classes, and there is no one on the street. We didnt know much of the words like thrill, suspense, etc., but we were feeling those.

I think the only next day after the plan was decided, we attempted to execute it. We escaped the school after recess, with some pointed stones to dig. Me, my brother Sushant, Amit, and one more friend Govind. We started digging there. We were extremely excited.  While digging I tried to use the passwords Alibaba used, in both Hindi and Marathi. But no luck. :D

Within minutes after starting, we drew attention of an Angry Old Man. He used to run a sell chocolates, and such stuff to school kids. He always used to get angry and scold on children. He came hunting for us, shouting, and trying to hit us with his stick. We ran away, and escaped him quickly. His reaction made our belief in treasure stronger. We thought he was there to protect the treasure.

We made a lot of plans after that failed attempt. To try midnight, to use a tunnel from school, to use the diwali bombs etc. That idea lived with us for a long time. One evening, our parents were listening when me and Sushant were discussing, and they got angry. The brain wash that happened after, made sure that we do nothing silly in many days to come. Automatically we leaved the idea behind. Meanwhile I kept thinking about finding the correct password to treasure, but I forgot that also after some days.

We did not get a treasure, but this one is our treasured memory. Few years later, I read a story in Marathi, of a common boy (Bokya Satbande) who attempts a similar adventure and fails. I felt great while reading it, and reliving my little adventure. Even today, if I come across that pipe on that place, a smile appears without fail. :)

इंडियाना खोत्स : शोध खजिन्याचा

हि गोष्ट आहे माझ्या दुसरी - तिसरीतली. मी, माझ्याच वयाचा माझा चुलत भाऊ सुशांत, आम्ही दोघं शाळा आणि १२विपर्यंतचे  कॉलेज, सोबतच होतो. एकाच वर्गात, एकाच  बाकड्यावर, रोल नंबरसुद्धा मागेपुढेच. येणं-जाण सोबत एकाच रिक्षातून. आमची जोडगोळी शाळेत प्रसिद्ध होती. 'खोत बंधू'  असंच सगळे आम्हाला म्हणायचे. आता फार फरक पडला, पण लहानपणी आम्ही बरेचसे सारखे दिसत असू, कारण काही लोक आम्हाला जुळे समजायचे. लहानपणापासून आम्ही अनेक कुटाणे केले, त्यामुळे आता सांगत आहे तसे आमचे बरेच किस्से आहेत.

या शाळेत (मोंटेसोरी बालक मंदिर) आम्ही पहिलीमध्ये आलो, आणि आतापर्यंत चांगले स्थिरावलो होतो. मित्रांचा ग्रुप जमला होता छान. मधल्या सुटीत डबा खाणं लवकर उरकून, छोटेखानी क्रिकेट, लंगडी, किंवा अजून काही टाइमपास गप्पाटप्पा चाललेलं असायचं. या वयात मुलांना कोणीही काहीही सांगतं आणि त्यांना ते खरंही वाटतं. आणि आपल्या ग्रुपमध्ये मग अशा सगळ्या गोष्टी सांगायची मुलांना हौस असते. बाकीच्यांनापण त्या खऱ्या वाटतात, आणि काहीहि गैरसमज पक्के होतात.

मला बरेच दिवस इंदिरा गांधींची भीती वाटत होती, कारण आठवत नाही, पण त्यांची केसांची अर्धी पांढरी बट, आणि आमच्या शाळेतला त्यांचा भयानक फोटो यामुळे असेल. माझा एक मित्र सुमित, बरेच दिवस हे ऐकायलाच तयार नव्हता कि चाचा नेहरू, आणि पंडित जवाहरलाल मोतीलाल नेहरू हे एकच आहेत. इतिहास माहित होईपर्यंत सुभाषबाबूंचा घोड्यावरचा फोटो पाहून मला ते गोष्टीतल्यासारखे राजे वगैरे वाटायचे. असे अनेक समज मनात पक्के घेऊन मुलं राहत असतात.

आतापर्यंत अलिबाबा सारख्या गोष्टी वाचून मला खजिना वगैरे काय प्रकार असतो हे माहिती झालं होतं. खूप सारा पैसा, खूप सोनं-नाणं, हिरे अशी चित्र खजिन्याबद्दल मनात होती. आणि आमचा मित्र अमित बरडे, याला कुठून हि कल्पना सुचली माहित नाही, पण त्याने आम्हाला अगदी विश्वासात घेऊन, हळू आवाजात, गुपित सांगितल्याच्या अविर्भावात, सांगितलं कि आमच्या शाळेबाहेर सरस्वती कॉलनीचे जे गेट आहे, त्यापलीकडे, एक खजिना पुरला आहे, आणि त्या खजिन्याचं टोक वरती दिसत.

त्याचं हे सांगणं, मी जे ऐकून होतो कि, खजिना पुरलेला असतो, लपवलेला असतो याच्याशी मिळतंजुळतं होतं. आमचा त्याच्यावर विश्वास बसला. आम्ही ते ठिकाण पाहायला जाऊन आलो, तिथे एका पाईपचं तोंड वर आलेलं खरंच दिसत होतं. आणि ते सोनेरी रंगाचच होतं. बस खात्री झाली आमची. आता आमची चर्चा झाली कि, खजिना मिळवायचा कसा?

वर्दळीचा रस्ता, तिथे काही कसं करता येईल? आम्ही ठरवलं, कि मधली सुटी संपल्यावर, आजूबाजूच्या सगळ्या शाळेतली मुलं-मुली वर्गात परत जातात, तेव्हा गर्दी अगदी कमी होते, तेव्हा तिथे जाऊन खणायचं. आता आम्हाला एकदम भारी वाटत होतं. तेव्हा शब्द माहित नसतील हे, पण रोमांच, थ्रील वगैरे सर्व आम्ही अनुभवत होतो.
त्यानंतर बहुतेक दुसऱ्याच दिवशी, आम्ही ठरल्याप्रमाणे, मधल्या सुटीनंतर, शाळेतून बाहेर सटकलो, दगड वगैरे घेऊन तिथे खणायला गेलो. आमच्यासोबत गोविंद नावाचा आणखी एक मित्र असावा, असं मला पुसटसं आठवतंय. आम्ही खणणे सुरु करताना खूप उत्तेजित झालो होतो. खणता खणता मी, 'खुल जा सीम सीम', आणि 'तिळा तिळा दर उघड' असे दोन्ही भाषेतले अलीबाबाचे पासवर्ड वापरून पाहिले होते. पण दुर्दैव. :D

त्या मोठ्ठ्या गेटच्या पलीकडे एक चिडका म्हातारा चॉकलेट, गोळ्या, मुरकुलची गाडी घेऊन उभा राहायचा. तो कायम मुलांवर खेकसायचा. त्याचं आमच्या उद्योगाकडे लक्ष गेलं, आणि काठी घेऊन तो आमच्या मागे धावला. आम्ही घाबरून शाळेत पळालो. त्याच्या आमच्या मागे लागण्यामुळे आमचा समज उलट पक्का झाला. तो त्या खजिन्याचा रखवालदार असावा, असा आमचा समज झाला.

आम्ही नंतर अनेक योजना आखल्या, शाळेतून भुयार खणाव, रात्री उशिरा जावं, दिवाळीचा बॉम्ब फोडून पाहावा, अशा अनेक कल्पनांवर विचार झाला. काही दिवस सतत आमची चर्चा चाले. कधी तरी रात्री, आमची चर्चा घरी मोठ्यांच्या कानी पडली, आणि आमची चांगलीच खरडपट्टी काढली त्यांनी. असेच काही दिवस गेले आणि त्या योजना मागे पडल्या. त्याचा पासवर्ड वेगळा असावा, आणि तो काही करून मिळवता यायला हवा, असं मला बरेच दिवस वाटत राहिलं. पण तेही नंतर मी विसरलो.

आम्हाला खजिना काही मिळाला नाही, पण आमच्या आठवणींच्या खजिन्यात एक मस्त भर पडली. पुढे काही वर्षांनी बोक्या सातबंडेच्या साहसात असलीच एक गोष्ट वाचली तेव्हा छान वाटलं होतं. आजही त्या जागेवर तो पाईप दिसला कि एक स्मितहास्य चेहऱ्यावर नक्कीच खुलतं. :)

Give Me Some Sunshine : Prologue

There is a common topic in some of the facebook posts and mail forwards these days. The generation of 80's. These posts reminds us of many things that existed, we did in our lives and times.

As a generation we have seen birth and growth of many things like TV, internet, mobile and so on. We have seen these things changing our lives. Every generation has a tale about the things and traditions that was specialty of their contemporaries. We are no exception. 

We will keep observing the changes in trends, traditions, technology. We will keep changing. But what we have left behind is the innocence and excitement with which we welcomed these things in childhood. The excitement and curiosity around every new thing may not be there. At 10-12 or so, anyone could amaze us with the stories of wonders of gadgets, life in america, etc. Now our 'let it be' attitude has started growing.

That is why, when we remember our childhood, things we did, we believed.. our styles. our stupidity. Those great things which seems ordinary now. We cant escape a smile while wandering in memories. 

 

I am starting a series of blogs, about my childhood and memories. Some of them may be personal and specific to me, and not everybody may relate to. But most of those incidents, have taken place in your lives also, with some negligible difference. Reading my memories may remind you of similar incidents in your life. That nostalgic pleasure is the only motive for this series.

Everyone has a child inside. If child inside you awakens while reading the blogs, may be you will also sing along with me the beautiful song from '3 idiots'

give me some sunshine.. 

give me some rain

give me another chance

i wanna grow up once again.....

प्रास्ताविक : लहानपण देगा देवा...

सध्या फेसबुक आणि मेल्समधून ८० च्या दशकात जन्मलेल्या (माझ्या) पिढीची वैशिष्ट्ये, या विषयावर अनेक पोस्ट आणि फॉरवर्डस फिरत आहेत. त्याच्यात आपल्या पिढीच्या काळात असलेल्या गोष्टी, तंत्रज्ञान, मालिका, महत्वाच्या घटना यावर विनोदी अंगाने भाष्य केले आहे.. उदा. एका पोस्ट मध्ये लिहिलं आहे , आपण रस्त्यावर खेळलेली शेवटची पिढी आहोत, (the last generation to have played on streets) 

आपल्या पिढीने टीवी, फोन, इंटरनेट यासारख्या अनेक गोष्टींचा उदय, आणि विस्तार पाहिला. त्यांनी आपलं आयुष्य बदलताना पाहिलं.  अगदी काही वर्षापूर्वी प्रचलित असलेल्या गोष्टींना कालबाह्य होताना पाहिलं. प्रत्येक पिढीकडे असल्या आठवणी, आणि सांगण्यासारख्या गोष्टी असतातच. आपली पिढी त्याला अपवाद नाही. अशा अनेक गोष्टी आपण आयुष्यभर पाहत राहू.

पण लहानपणी असल्या गोष्टींमध्ये असलेल्या नावीन्याचा आनंद, भाबडेपण, निरागसता नंतर राहत नाही. लहानपणी, कोणी अमेरिकेबद्दल रंगवून सांगितलेल्या गोष्टी, आपण जितक्या उत्सुकतेने ऐकू, आणि हरखून जाऊ, तितकं आता नक्कीच होणार नाही. कोणी तंत्रज्ञानाचे कितीहि चमत्कार सांगितले तरी आपल्याला त्याचं काही वाटणार नाही, 'असेल यार' यापलीकडे आपली प्रतिक्रिया दुर्मिळच.

त्यामुळे आता आपल्याला अगदी सध्या वाटणाऱ्या गोष्टी आपल्याला लहानपणी किती भारी वाटल्या होत्या, आपल्या लहानपणी आपण कसले कसले मूर्ख कुटाणे आणि पराक्रम केले होते... मोठे लोक जसे, 'आमच्या काळी....' असल्या सुरुवातीने भलत्या सलत्या गोष्टी सांगत राहतात, तशा आपल्याकडे कोणत्या गोष्टी आहेत, हा विचार करत बसलो तर, त्या सगळ्या आठवणींमुळे खूप मस्त वाटतं.

मी अशाच काही आठवणी या लेखमालेतून तुमच्याशी शेअर करणार आहे. स्मरणरंजन हाच या लेखमालेचा उद्देश आहे. मी लिहीन त्यातल्या काही गोष्टी कदाचित वैयक्तिक असतील, अजून कोणी अनुभवल्याही नसतील, पण बहुतांश गोष्टी तुम्हाला ओळखीच्या वाटतील.. त्याच घटना थोड्याफार फरकाने तुमच्याही आयुष्यात घडल्या असतील. माझ्या आठवणी वाचताना तुम्हालाहि बऱ्याच गोष्टी आठवून जातील.  

प्रत्येकात एक लहान मुल जिवंत असतं म्हणतात.. ह्या आठवणी वाचताना तुमच्यामधील मुल जागं झालं, तर तुम्हालाहि '३ idiots' मधल्या 'give me some sunshine' या गाण्यात म्हटल्यासारखे परत लहान होऊन जगावं वाटेल.. असं वाटल्यास तुम्हीसुद्धा माझ्याप्रमाणे देवाला साकडं घालाल..

लहानपण देगा देवा.....

पहाटे ५ वाजता...

आज कशी कोण जाणे मला पहाटे ५ वाजताच जाग आली. स्वप्नात आठवत नाही काय पाहत होतो.. पण औरंगाबाद जवळचं कुठलं तरी ठिकाण डोळ्यांसमोर होतं. जाग आली तेव्हा समोरच्या मोठ्या खिडकीतून मोकळं मैदान आणि त्यापलीकडच्या हिरानंदानी इस्टेटच्या भव्य इमारतींच दृश्य दिसत होतं. मी कुठे आहे आणि काय दिसतंय समोर याचं भान येण्यात काही क्षण गेले.

माझं असं बऱ्याचदा होतं. पहाटे गाढ झोपेत कसली कसली स्वप्नं रंगत असतात. दोन तीन ठिकाणे, खोल्या, व्यक्ती सगळं जग मिक्स होऊन काही तरी वेगळाच कॉकटेल मसाला तयार होतो. मी कॉलेज शाळा ऑफिस सगळ्या ठिकाणच्या लोकांना घेऊन कुठले वर्ग करत असतो, कधी जहाजावर असतो... कधी एकटाच कुठल्या मिशनवर, कधी कुठल्या प्रयोगशाळेत.. माझी आई मला सकाळची शाळा आणि क्लास असताना उठवायचे कष्ट घ्यायची तेव्हा मी अशा जगात असायचो. तिला पण त्याच जगात समाविष्ट करायचो. तिने मला उठवताना मी कसले कसले फोर्मूले, इक्वेशन्स, प्रोग्राम्स, असली बडबड केलीये तिच्या समोर. :D भानावर यायला वेळ लागायचा. आज तसंच झालं.

मग उठून समोर पाहत उभा राहिलो. मस्त दृश्य असतं ते. रात्री अंधार पडल्यापासून ते सकाळी उजाडेपर्यंत. अनेक इमारती.. त्यांच्यातून जाणारा रस्ता.. पथदिवे.. इमारतींच्या सदनिकांचे दिवे. दिवाळीसारखा अनुभव येतो. सकाळी उठल्यापासूनच माझा असा साहित्यिक मूड होता. समोर बराच दूर जो रस्ता होता, त्यावरून एखादी गाडी गेली तरी घरातल्या सगळ्या सावल्या हलत होत्या. समोरचे दिवे पाहून मी विचार करायला लागलो.. प्रत्येक दिवा एका घराचा. आणि तो दिवा सुरु असण्यामागे काही तरी गोष्ट. कोणी रात्री दिवे बंद करायचा विसरून झोपले.. कोणी पहाटे उठून दिवसाच्या तयारीला लागले.. तर कोणी भीतीमुळे बंदच नसतील केले. कुठे एखाद्या निशाचाराने वाचन अथवा चित्रपटांच्या संगतीत रात्र जागवली असेल.

इतक्या सकाळी उठल्यामुळे मी कधी नव्हे ते ठाण्यामध्ये थंडी अनुभवली. काही वेळात माझ्या मोबाईलचा गजर सुरु झाला. मला आठवले मी किती तरी दिवसांपूर्वी सकाळी लवकर उठायला हवे या उद्देशाने तो लावला होता. रोज वाजत असेल. आज मी प्रथमच ऐकला कित्येक दिवसात.

आज उठलोच होतो तर थोडे सूर्यनमस्कार घातले. आणि संगीत-वादक (music player) घेऊन फिरायला निघालो. बाहेर छान थंडी होती. इतक्या हौसेने घेतलेलं जाकेट मुंबईला घेऊन येण्याचं सार्थक झालं. संकुलातून बाहेर पडलो, आणि वर चंद्राचे दर्शन झाले. निरलस सुंदर अशी चंद्रकोर. आजची पहाट सर्वांग सुंदर करण्याचा देवाने घाटच घातला होता वाटतं.

रॉकस्टार मधलं 'फिर से उड चला' हे प्रसन्न गाणे ऐकत मी फेरफटका सुरु केला. इतक्या पहाटेसुद्धा लोकांची माफक वर्दळ होतीच रस्त्यावर. पेपरवाले, दुधवाले, लोकांकडे पहाटे कामावर जाणाऱ्या बायका, शाळेत निघालेली मुले, छोट्यांसोबत बस थांब्यावर उभ्या आया, कामावर निघालेले मजूर, सकाळच्या पाळीसाठी निघालेले गणवेशातील लोक.. असे अनेकजण. बहुतेकांच्या चेहऱ्यावर अर्धवट राहिलेली झोप, अनावर जांभया, थोडा कंटाळा, पण नाईलाज म्हणून रोजीरहाटीला सरावलेले लोक.

गाणे ऐकत मी रमतगमत सगळ्यांची मजा पाहत चाललो होतो. समोरून घाई-घाईमध्ये बस स्टोपकडे चाललेल्या माणसाच्या रस्त्यामध्ये मी आलो, किंवा तो माझ्या रस्त्यामध्ये आला. अचानक आलेल्या अडथळ्यामुळे तो त्रासला आणि माझ्याकडे तसलाच त्रासिक दृष्टीक्षेप टाकला. त्या दृष्टीक्षेपात क्षणिक त्रासापलीकडे काहीही नसावं. पण मला त्या भावांमधून वेगळीच जाणीव झाली.

उणंपुरं १ वर्ष हि नाही झालं मला नोकरीला लागून. पण आतापासूनच वेळ नाही, निवांतपणा नाही असल्या फाजील तक्रारी करणाऱ्या माझ्याकडे असं रोज मनाजोगतं झोपण्याइतका, कधी लवकर उठलोच तर गाणी ऐकत निवांत , पहाटेच्या सौंदर्याचा साहित्यिक अनुस्वाद घेत रमण्याचा निवांतपणा तर नक्कीच आहे. का तक्रार करत राहून दुखी व्हायचं?

मला एक दृष्टांतच झाला. मला असे देवाचा आपल्यावर हात असल्याचे दृष्टांत वारंवार होत राहतात. :D आणि नेहमीप्रमाणे दृष्टांत झाल्यावर मी देवाचे आभार मानले.

लोकांचे अनेक प्रकार पाहिले. उत्तम आरोग्याचा वरदान लाभलेले आणि टिकवण्यासाठी फिरणारे लोक, वजन कमी करण्यासाठी फिरणारे लोक, कामासाठी फिरणारे लोक, ज्येष्ठ नागरिकांचे कट्टे, मजा करत क्लासला निघालेले मित्रांचे घोळके, एक तरुण प्रेमी युगुल.. स्वतःतच इतकं मश्गुल, कि आजूबाजूच्या जगाचं भान नाही. त्या सोनेरी किनारीच्या निळ्या-जांभळ्या पहाटेमध्ये त्यांनी आपला गुलाबी रंग भरला होता. एक आई आणि छोटीशी गोड मुलगी वाद घालत होत्या शाळेत न जाण्यावरून. कोणी बेंचवर पेपरमधून बातम्या वाचण्यात दंग.

सगळ्यांचे निरीक्षण करत माझी भटकंती सुरु होती. मी राहतो ब्रह्मांड परिसरात, ठाण्याला. तिथून जवळच आझादनगर चौकात ब्रह्मांडाची शिल्पकृती आहे.. त्या वर्तुळापर्यंत पोचतानाच मला धाप लागली होती. पायात गोळे आले होते. चालण्याचा सरावच सुटलाय. एके काळी आळंदी-पंढरपूर वारी केलेला मी. गेल्याच पावसाळ्यात कैक किल्ल्यांच्या सफरी हिरीरीने केलेला मी. आज माझी हि अवस्था होती. त्या वर्तुळाला प्रदक्षिणा घालून परत फिरलो तेव्हा साक्षात ब्रह्मांडाला प्रदक्षिणा घातलेल्या कार्तिकेयासारखी विजयी भावना मनात आली. थोडीसी लाजसुद्धा. रोज फिरायचा निश्चय केला मनाशी. आतापर्यंत अनेकदा केलाय तसा.

काही का असेना, आज अभावितपणे उगवलेली पहाट मला बहुमोल आनंद आणि प्रसन्नता देऊन गेली. स्वतःला हा आनंद वारंवार देण्याचा निश्चय मी तर केला खरा. बाकी योग घडवणे ईश्वराधीन. :)

Living in a Metro

It’s almost one year since I moved to live in a metro city called Mumbai. There’s so much talked-heard, written-read, shot-viewed, reported, and speculated about this city. And here I add something of my personal experience to it, and maybe I’ll reiterate most of the things.

First things first, what everyone’s heard of Mumbai, most of it is true. It never sleeps. It’s happening place. It’s city of dreams. It’s always humid. It’s crowded. It has only springs and summer. No winter. You sweat naturally, so rarely you’ll need to put on your sweater. Lot of traffic jams. Always packed locals. You just be in front of the gates, and you will need not do anything to get in or out of things. Life is really fast here. To survive n stay happy you must cope up with the pace.

What changed in my life after coming here is planning and executing everything. The main difference between my hometown Aurangabad and Mumbai is the distances. Being a state capital and financial capital of nation, Mumbai has expanded too much. State highways, national highways, express highways are internal parts of this city. Though Mumbai and Thane are two different cities and districts, they are so well connected by local and BEST that they seem to be a single entity for an outsider like me.

Commuting daily is really a challenge in Mumbai. Every day has a new story. I have experienced both living near n farther to office. Most people here travel a very long distance daily to reach the workplace. Lot of hurdles come into their way like traffic, slowly progressing work on roads, mega blocks, bus failure, changing points, rush, rains, etc… Little energy is left for anything when you go back to home after working.

So for each and everything you need a plan. Like to go to office, you have to decide the mode of transport, you need to decide on what time you’ll get that bus/train, you should be on the stop/station well before time, so you should be ready and leave home at least half n hour before the actual travel starts. And you must be ready for any hurdle that alters your plan.

In Mumbai and Thane, everybody lives in places far to each other. For doing anything the first task is to gather people at one location. So, if you plan some hang out in the first half of the day, plan it a day before, or if you want the second half, plan it in morning. Otherwise you are most likely to make a mess out of it. And only one activity like movie, shopping is enough to occupy your whole day.

Local people here don’t feel anything strange or hardly anything about it. But for a lazy guy like me, this kind of mental work and discipline in everything was irritating. I was bored. But nowadays I am getting the knack of it.

Aurangabad is a very smaller city than Mumbai. My friends live in all corners of Aurangabad, but to gather them 30 minutes notice is sufficient. We used to plan for movies days ahead only if it was much awaited superstar movie, and advanced booking was required. Otherwise our outings and plans would be made just like that. Decide a place now and we would be there in 20 minutes and having fun. 

Mumbai gave me many first in life things and memories. My first job, my first salary, my first self paid outings n trips, my own identity, the hatke factor in job location (my batchmates are mostly in Pune J ), esselworld trip (my childhood dream) , nightout at marine drive, dandiya night (I never went to in Aurangabad), disco dance.. and so many friends.. I am having fun of a lifetime in Mumbai.. but also somewhere in my heart I am missing my Aurangabad.